ปลดปล่อยจิตใจ อ่อนไหว
เหน็ดเหนื่อยหมดแรงฝืนทนต่อไป
ความฝันวันวาน หลงลืมเสียสิ้น ไม่อาจจดจำ ไม่อาจสร้างใหม่
ไร้เข็มทิศ ไร้จุดหมาย พาไร้ความตั้งใจ
ใช้ชีวิตพอให้ผ่านไปวันๆ
ฤดูกาลเปลี่ยนผัน ฉันพบตัวเองมีตัวตนที่อ่อนจาง
มองใบไม้ที่ร่วงหล่น ค้นหาความหมายของชีวิตในวันเวลาที่ผ่านมา "ช่่างว่างเปล่าจนน่าใจหาย"
พยามยามเท่าไหร่ เหมือนยิ่งเดินไกลออกไปจากทางที่ตั้งใจและเป้าหมายที่มี และเมื่อหันหลังกลับไปยังจุดที่เริ่มต้นขึ้น มันก็เปลี่ยนอะไรไม่ได้อีกแล้ว
