วันที่ สิบเก้า เดือน เมษายน พุทธศักราช สองพันห้าร้อยห้าสิบเจ็ด เวลา ยี่สิบนาฬิกา สามสิบนาที

   ปลดปล่อยจิตใจ อ่อนไหว
เหน็ดเหนื่อยหมดแรงฝืนทนต่อไป
   ความฝันวันวาน หลงลืมเสียสิ้น ไม่อาจจดจำ ไม่อาจสร้างใหม่
ไร้เข็มทิศ  ไร้จุดหมาย พาไร้ความตั้งใจ
   ใช้ชีวิตพอให้ผ่านไปวันๆ

  ฤดูกาลเปลี่ยนผัน  ฉันพบตัวเองมีตัวตนที่อ่อนจาง
มองใบไม้ที่ร่วงหล่น ค้นหาความหมายของชีวิตในวันเวลาที่ผ่านมา "ช่่างว่างเปล่าจนน่าใจหาย"
พยามยามเท่าไหร่ เหมือนยิ่งเดินไกลออกไปจากทางที่ตั้งใจและเป้าหมายที่มี และเมื่อหันหลังกลับไปยังจุดที่เริ่มต้นขึ้น มันก็เปลี่ยนอะไรไม่ได้อีกแล้ว

12-10-2013

ความรัก เป็นส่วนผสมของความรูเ้สึกหลายๆอย่าง

ความต้องการ ความใส่ใจ ความสม่ำเสมอ

แต่บางคน อาจมีความรักได้ แม้เพียงสบตา

จงเป็น อย่างที่เคยเป็น

จงซื่อตรง ต่อความรู้สึก ของตนเอง(แต่จงระวังในการแสดงออกของตน)

จงปล่อยวาง ถ้าบางสิ่ง ไม้ได้ดังต้องการ

และรู้เสม ว่ตนเอง นั้นกระทำสิ่งฃใด 

ค่ำคืน

เหนื่อย จนอยากจะหยุดเวลาไว้ 

ไม่อยากลืมตา ไม่อยากพบใคร 

หัวใจ อ่อนล้าจนหมดแรงก้าวเดิน

เคยหวัง ว่าความฝันซักวันคงเป็นจริง

อยากละทิ้ง แต่ก็ทำไม่ได้

มองผู้คน ผ่านเข้ามา แล้วผ่านไป

ท้อ บอกได้เพียงแค่ว่า ท้อ

รู้สึกมืดมน ไร้ทางไปต่อ ไร้ซึ่งจุดหมาย

ไร้ความคิด ไร้ความฝัน ไร้กำลังกายใจ

สับสน วุ่นวาย ทุกข์ทน

เหมือนความคิด ที่ไม่ใช่ความคิด

เหมือนมีฝัน แต่ไร้ ซึ่งความฝัน

เหมือนไม่เหงา แท้จริง กลับยิ่งเหงา

เหมือนสุขใจ แต่ข้างใน ว่างเปล่า

หลงทาง แท้จริง ฉันหลงทาง

เขาวงกตแห่งจิตใจ ความคิดที่กักขัง

ก่อกำแพง ขังตัวเองสูงขึ้นไป สูงขึ้นไป

แล้วฝังตัวเอง ลงในส่วนที่ลึกที่สุด ท่ามกลางความมืดมน และสูญเสียจิตวิญญาณอย่างช้าๆ โดยที่แสงสว่าง ไม่อาจส่องถึง

ไม่อาจก้าวเดินต่อ ไม่อาจเดินถอยหลัง และตายลงไปอย่างไร้ค่า

สูญสลาย และไม่มีใครจดจำ และไม่เหลืออะไรอีกต่อไป

จิต(ใต้)สำนึก

บางครั้ง ก็รู้สึกเบื่อหน่ายตัวเองที่เป็นอยู่เหลือเกิน
ต้องคอยทำตามคำพูดของคนอื่นมากมาย จนไม่มีเวลาที่จะสนใจตัวเอง
เฝ้าเก็บงำทุกความรู้ึสึกมากมายไว้ข้างในจิตใจ
ทำไมน่ะเหรอ
อาจเป็นเพราะสายตาแห่งความคาดหวังที่ได้รับมาตั้งแต่เด็ก
ไม่อาจทำอะไรตามใจตัวเองได้
รู้สึกดีใจหรือเสียใจก็เก็บเอาไว้จนเป็นนิสัยติดตัว
ไม่รู้สิ
อาจเป็นเพราะไม่กล้าที่จะตัดสินใจต่อสู้ด้วย
ได้แต่ยอมรับและก้มหน้าก้มตาทำไปตามคำสั่ง

inside

ความรู้สึกที่อ่อนล้า ท่ามกลางวันเวลาที่ผันผ่าน

ทิ้งไว้เพียง เศษฝุ่นของความเหน็ดเหนื่อยที่เพิ่มขึ้นทุกๆวัน

เพิ่มขึ้น เพิ่มขึ้น จนทนแบกรับไว้ไม่ไหว
เคยคิดว่า ตัวเองนั้นแข้มแข็งมากพอที่จะทนรับวามเจ็บปวดที่ถาโถมเข้ามาในแต่ละวัน
และเวลา ก็สอนให้รู้ว่า เรานั้นอ่อนแอ มากกว่าที่ตนเองคิด
เหนื่อยเหลือเกิน จนไม่อาจอธิบายให้คนอื่นเข้าใจได้
ท้อ จนไม่รู้ว่าจะทนได้อีกนานแค่ไหน
แม้ว่า ข้างในใจลึกๆ จะรู้คำตอบดีก็ตาม แต่ฉันก็ไม่อยากจะยอมรับตัวเอง
สิ่งที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของฉัน คือเส้นด้ายบางๆ ของเหตุผลและจึตสำนึกของความเป็นจริง
ไม่เช่นนั้น ตัวตนของฉัน คงต้องหายไป ตลอดกาล

คิดถึง

ฉันยังคงนั่งมองดาว
ท่ามกลางสายลมหนาวที่พัดมา
เธออยู่ไหนนะ มีฉันบ้างไหมในสายตา
ส่วนตัวฉันนั้นรู้แต่ว่า ยังคิดถึงเธออยู่ทุกนาที

ศรัทธา

เมื่อความหวังสูญสิ้น
จงอย่าปล่อยให้ความศรัทธามอดดับ
แรงใจที่หายไป...คงจะกลับมาในไม่ช้า
เมื่อศรัทธายังอยู่...ความหวังก็จะยังคงอยู่
ชีวิต มิได้มีแต่ความทุกข์

วันข้างหน้าที่สดใสยังคงมีเสมอ
ล้มแล้วต้องลุก
เพื่อที่จะเจอกับความสุข..ในวันต่อไป