จิต(ใต้)สำนึก

บางครั้ง ก็รู้สึกเบื่อหน่ายตัวเองที่เป็นอยู่เหลือเกิน
ต้องคอยทำตามคำพูดของคนอื่นมากมาย จนไม่มีเวลาที่จะสนใจตัวเอง
เฝ้าเก็บงำทุกความรู้ึสึกมากมายไว้ข้างในจิตใจ
ทำไมน่ะเหรอ
อาจเป็นเพราะสายตาแห่งความคาดหวังที่ได้รับมาตั้งแต่เด็ก
ไม่อาจทำอะไรตามใจตัวเองได้
รู้สึกดีใจหรือเสียใจก็เก็บเอาไว้จนเป็นนิสัยติดตัว
ไม่รู้สิ
อาจเป็นเพราะไม่กล้าที่จะตัดสินใจต่อสู้ด้วย
ได้แต่ยอมรับและก้มหน้าก้มตาทำไปตามคำสั่ง

inside

ความรู้สึกที่อ่อนล้า ท่ามกลางวันเวลาที่ผันผ่าน

ทิ้งไว้เพียง เศษฝุ่นของความเหน็ดเหนื่อยที่เพิ่มขึ้นทุกๆวัน

เพิ่มขึ้น เพิ่มขึ้น จนทนแบกรับไว้ไม่ไหว
เคยคิดว่า ตัวเองนั้นแข้มแข็งมากพอที่จะทนรับวามเจ็บปวดที่ถาโถมเข้ามาในแต่ละวัน
และเวลา ก็สอนให้รู้ว่า เรานั้นอ่อนแอ มากกว่าที่ตนเองคิด
เหนื่อยเหลือเกิน จนไม่อาจอธิบายให้คนอื่นเข้าใจได้
ท้อ จนไม่รู้ว่าจะทนได้อีกนานแค่ไหน
แม้ว่า ข้างในใจลึกๆ จะรู้คำตอบดีก็ตาม แต่ฉันก็ไม่อยากจะยอมรับตัวเอง
สิ่งที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของฉัน คือเส้นด้ายบางๆ ของเหตุผลและจึตสำนึกของความเป็นจริง
ไม่เช่นนั้น ตัวตนของฉัน คงต้องหายไป ตลอดกาล