วันอังคารที่ 21 พฤษภาคม พ.ศ. 2556

inside

ความรู้สึกที่อ่อนล้า ท่ามกลางวันเวลาที่ผันผ่าน
ทิ้งไว้เพียง เศษฝุ่นของความเหน็ดเหนื่อยที่เพิ่มขึ้นทุกๆวัน
เพิ่มขึ้น เพิ่มขึ้น จนทนแบกรับไว้ไม่ไหว
เคยคิดว่า ตัวเองนั้นแข้มแข็งมากพอที่จะทนรับวามเจ็บปวดที่ถาโถมเข้ามาในแต่ละวัน
และเวลา ก็สอนให้รู้ว่า เรานั้นอ่อนแอ มากกว่าที่ตนเองคิด
เหนื่อยเหลือเกิน จนไม่อาจอธิบายให้คนอื่นเข้าใจได้
ท้อ จนไม่รู้ว่าจะทนได้อีกนานแค่ไหน
แม้ว่า ข้างในใจลึกๆ จะรู้คำตอบดีก็ตาม แต่ฉันก็ไม่อยากจะยอมรับตัวเอง
สิ่งที่ยึดเหนี่ยวจิตใจของฉัน คือเส้นด้ายบางๆ ของเหตุผลและจึตสำนึกของความเป็นจริง
ไม่เช่นนั้น ตัวตนของฉัน คงต้องหายไป ตลอดกาล

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น