ไม่อยากลืมตา ไม่อยากพบใคร
หัวใจ อ่อนล้าจนหมดแรงก้าวเดิน
เคยหวัง ว่าความฝันซักวันคงเป็นจริง
อยากละทิ้ง แต่ก็ทำไม่ได้
มองผู้คน ผ่านเข้ามา แล้วผ่านไป
ท้อ บอกได้เพียงแค่ว่า ท้อ
รู้สึกมืดมน ไร้ทางไปต่อ ไร้ซึ่งจุดหมาย
ไร้ความคิด ไร้ความฝัน ไร้กำลังกายใจ
สับสน วุ่นวาย ทุกข์ทน
เหมือนความคิด ที่ไม่ใช่ความคิด
เหมือนมีฝัน แต่ไร้ ซึ่งความฝัน
เหมือนไม่เหงา แท้จริง กลับยิ่งเหงา
เหมือนสุขใจ แต่ข้างใน ว่างเปล่า
หลงทาง แท้จริง ฉันหลงทาง
เขาวงกตแห่งจิตใจ ความคิดที่กักขัง
ก่อกำแพง ขังตัวเองสูงขึ้นไป สูงขึ้นไป
แล้วฝังตัวเอง ลงในส่วนที่ลึกที่สุด ท่ามกลางความมืดมน และสูญเสียจิตวิญญาณอย่างช้าๆ โดยที่แสงสว่าง ไม่อาจส่องถึง
ไม่อาจก้าวเดินต่อ ไม่อาจเดินถอยหลัง และตายลงไปอย่างไร้ค่า
สูญสลาย และไม่มีใครจดจำ และไม่เหลืออะไรอีกต่อไป
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น